Ο ήπιος τραυλισμός μπορεί να εμφανιστεί οποιαδήποτε στιγμή μεταξύ των ηλικιών των 18 μηνών και των 7 ετών, αλλά πιο συχνά ξεκινά μεταξύ των 3 και 5 ετών, όταν η γλωσσική ανάπτυξη είναι ιδιαίτερα ταχεία. Ο τραυλισμός σε κάποια παιδιά πρωτοεμφανίζεται κάτω από συνθήκες αναμενόμενης συναισθηματικής πίεσης, όπως όταν π.χ γεννιέται ένα αδερφάκι ή όταν η οικογένεια μετακομίζει σε ένα καινούργιο σπίτι. Τα παιδιά με ήπιο τραυλισμό μπορεί να παρουσιάσουν τα ίδια συμπτώματα (επαναλήψεις ήχων, συλλαβών και λέξεων) με αυτά των παιδιών με φυσιολογική δυσχέρεια στη ροή της ομιλίας, αλλά συνολικά σημειώνουν μεγαλύτερη συχνότητα επαναλήψεων καθώς και περισσότερες επαναλήψεις κάθε φορά.

Ένα άλλο σύμπτωμα του ήπιου τραυλισμού είναι η εμμονή των δυσχερειών. Όπως έχει ήδη αναφερθεί, οι φυσιολογικές δυσχέρειες στη ροή της ομιλίας θα εμφανιστούν για λίγες μέρες και μετά θα εξαφανιστούν. Ο ήπιος τραυλισμός όμως, έχει την τάση πιο συχνά να εμμένει. Μπορεί να εμφανίζεται μόνο σε συγκεκριμένες περιστάσεις, αλλά είναι πιο πιθανό να εμφανίζεται σε αυτές τις συγκεκριμένες περιστάσεις κάθε μέρα για μεγαλύτερο διάστημα.

Ένα τρίτο σύμπτωμα που σχετίζεται με τον ήπιο τραυλισμό είναι ότι το παιδί μπορεί να μη δείχνει σοβαρή ανησυχία για το πρόβλημά του, αλλά να βρίσκεται στιγμιαία σε αμηχανία ή να απογοητεύεται. Τα παιδιά σε αυτό το στάδιο της διαταραχής μπορεί ακόμα και να ρωτήσουν τους γονείς τους γιατί αντιμετωπίζουν αυτό το πρόβλημα στην ομιλία. Οι αντιδράσεις των γονέων στον ήπιο τραυλισμό ποικίλουν. Οι περισσότεροι γονείς θα είναι τουλάχιστον ελαφρώς ανήσυχοι για τον τραυλισμό, θα αναρωτιούνται τι πρέπει να κάνουν και εάν αυτοί είναι οι υπαίτιοι της δυσκολίας του παιδιού τους. Κάποιοι γονείς δεν θα παρατηρήσουν καθόλου τη δυσκολία αυτή, ενώ άλλοι μπορεί να είναι πάρα πολύ ανήσυχοι, αλλά αρχικά να αρνούνται αυτή τους την ανησυχία.

Συμβουλευτική γονέων με παιδιά με ήπιο τραυλισμό

Στους γονείς των παιδιών με ήπιο τραυλισμό, πρέπει να δοθεί η συμβουλή να μη δείξουν ανησυχία ή πανικό, αλλά να παραμείνουν όσο πιο υπομονετικοί γίνεται. Στόχος τους είναι να προσφέρουν ένα άνετο περιβάλλον ομιλίας και να ελαχιστοποιήσουν την απογοήτευση και την αμηχανία των παιδιών. Συνήθως οι γονείς αναστατώνονται όταν το παιδί τους επαναλαμβάνει ήχους ή λέξεις, αλλά πρέπει να διαβεβαιωθούν ότι αυτές οι δυσχέρειες είναι μικρά λαθάκια, καθώς το παιδί μαθαίνει να συνδυάζει την ικανότητά του να μιλάει, με τις ιδέες που θέλει να εκφράσει. Εάν οι γονείς αφήσουν το παιδί να καταλάβει ότι οι επαναλαμβανόμενες δυσχέρειες είναι αποδεκτές, θα βοηθήσουν έτσι ώστε η ανάπτυξη λόγου και ομιλίας του παιδιού τους να γίνει χωρίς αυξανόμενη ένταση και αγωνία.

Στους γονείς πρέπει επίσης να δοθεί η συμβουλή να μειώσουν τη δική τους ταχύτητα ομιλίας σε ένα μέτριο και ήρεμο ρυθμό, ιδιαίτερα όταν το παιδί περνάει μια περίοδο αυξημένου τραυλισμού .Τα περισσότερα παιδιά, άσχετα με το εάν τραυλίζουν ή όχι, ωφελούνται από το να εκτίθενται σε μια πιο αργή, αλλά φυσιολογική ροή ομιλίας. Τα παιδιά που τραυλίζουν συνήθως μειώνουν τη δική τους ταχύτητα, εάν οι γονείς τους μιλούν πιο αργά. Καθώς οι γονείς παρέχουν έναν αργό, ήρεμο πρότυπο ομιλίας, θα πρέπει επίσης να αποφεύγουν την κριτική και το να δείχνουν ενοχλημένοι. Κυρίως όμως, πρέπει να αποφεύγουν να ζητάνε από το παιδί τους να μιλάει αργά, καθώς αυτό μπορεί να δημιουργήσει μια δυσχέρεια στην προσπάθεια του παιδιού να μειώσει την ταχύτητά του. Είναι επίσης σημαντικό για τους γονείς να προσφέρουν, σε καθημερινή βάση και όσο πιο συχνά γίνεται, ευκαιρίες για προσωπικές συζητήσεις με το σε ένα ήσυχο περιβάλλον. Αυτές θα πρέπει να είναι χρόνος κατά τον οποίο το παιδί έχει επιλέξει μια δραστηριότητα και το βοηθάμε έτσι ώστε να νιώσει ότι μπορεί να μιλήσει για οτιδήποτε εκείνο θέλει. Εάν το παιδί ρωτήσει για το πρόβλημα που αντιμετωπίζει, οι γονείς πρέπει να μιλήσουν για το θέμα, με αντικειμενικά δεδομένα. Θα πρέπει να εξηγήσουν στο παιδί ότι το να μάθουμε να μιλάμε παίρνει χρόνο και ότι πολλοί άνθρωποι δυσκολεύονται. Πάνω απ όλα δώστε το μήνυμα ότι αποδέχεστε το παιδί σας όπως αυτό είναι το πιο ισχυρό σας όπλο θα είναι η υποστήριξη σας προς το παιδί είτε τραυλίζει είτε όχι.

Πηγές άγχους στην παιδική ηλικία

Τα βρέφη και τα παιδιά προσχολικής ηλικίας μπορεί να έχουν το άγχος του αποχωρισμού και να νιώθουν ανασφάλεια, όταν βρίσκονται μακριά από τους γονείς. Έχουν ανάγκη από την παρουσία ενός ατόμου να τους βοηθά να νιώθουν ασφάλεια. Μπορεί να χρειαστεί να αντιμετωπίσουν τη γέννηση ενός αδερφού, τη φοίτηση σε ένα παιδικό σταθμό, μια μετακόμιση, ή και την αλλαγή σχολείου, επίσης μπορεί να έχουν διάφορους φόβους, καθώς δεν είναι ακόμη ξεκάθαρη η διάκριση της φαντασίας από την πραγματικότητα.

Συμπτώματα του άγχους

Οι αλλαγές και οι μεταπτώσεις στη διάθεση και τη συμπεριφορά είναι ενδείξεις άγχους. Μπορεί τα παιδιά να παλινδρομήσουν σε συμπεριφορές μικρότερων ηλικιών, όπως να βρέχουν το κρεβάτι τους, φάγωμα νυχιών, μπορεί να κλαίνε υπερβολικά ή να παρουσιάζουν προσκόλληση σε αγαπημένα πρόσωπα. Ένα ήσυχο παιδί ίσως παρουσιάζει εκρήξεις θυμού, ενώ ένα εξωστρεφές και δραστήριο παιδί απομονώνεται.

Άλλο σύμπτωμα του άγχους μπορεί να είναι ή έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης και χαμηλής απόδοσης, όπως και η απώλεια ενδιαφέροντος για δραστηριότητες.

Η αντιδραστική συμπεριφορά, τα ψέματα, εκρήξεις θυμού ή ξαφνικής οργής και αποφυγή κοινωνικής επαφής.

Επειδή είναι δύσκολο να διακρίνουμε το άγχος σε ένα παιδί και μπορεί και να παρερμηνευθεί καλό είναι να ελέγχουμε πρώτα τυχόν καταστάσεις που κάνουν το παιδί να νιώθει ότι είναι αδύναμο να τις αντιμετωπίσει.

Αντιμετώπιση του άγχους

Το άγχος είναι μέρος της ζωής μας κινητοποιεί και μας κρατά σε εγρήγορση, μπορεί όντως να αποτελέσει πηγή βελτίωσης του εαυτού μας γι αυτό είναι σημαντικό να μην υπερπροστατεύουμε τα παιδιά προσπαθώντας να τα κρατήσουμε μακριά από οποιαδήποτε επαφή με στρεσογόνες πηγές.

Δεύτερο σημαντικό στοιχείο είναι να διευκολύνουμε το παιδί να αναπτύξει τρόπους επιλύσεις των θεμάτων που τον απασχολούν, αντί να του παρέχουμε έτοιμη λύση, και να το βοηθάμε να ανακαλύπτει τρόπους εκτόνωσης.

Παρόμοιες βέβαια αποτελεσματικές στρατηγικές αντιμετώπισης του άγχους χρειάζεται να έχουμε να έχουμε και εμείς οι ίδιοι. Είναι συχνό φαινόμενο υπερβολικά αγχώδης γονείς να παραπονιούνται για παρόμοια αγχώδης συμπεριφορές του παιδιού, χωρίς να αναγνωρίζουν τη δική τους συμβολή σε αυτό.

Να ενθαρρύνουμε το παιδί να έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του, δείξτε του κατανόηση αγάπη και ενδιαφέρον εξάλλου το άγχος δημιουργείται από μια αίσθηση αδυναμίας να αντιμετωπίσουμε όσα συμβαίνουν, γι αυτό είναι σημαντικό να πιστεύουμε καταρχήν στην αξία μας.

Τέλος να μη διστάζουμε να απευθυνθούμε πρώτα εμείς οι ίδιοι σε ειδικό σύμβουλο ή ψυχολόγο, αν νιώθουμε ότι τα πράγματα δυσκολεύουν και δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε με το παιδί, και σε μεγαλύτερες ηλικίες να το ενθαρρύνουμε να ζητά βοήθεια και το ίδιο, αντί να κλείνεται στον εαυτό του εφόσον όλοι χρειαζόμαστε στήριξη σε κάποιες δύσκολες στιγμές.

Η Αυτοεκτίμηση στα Παιδιά

Αυτοεκτίμηση σημαίνει να νιώθουμε καλά με τον εαυτό μας να θεωρούμε ότι αξίζουμε, να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας όπως είναι. Για να έχουμε ευτυχισμένους ενήλικες χρειάζεται οι γονείς, να παρέχουνε από νωρίς στη ζωή του ατόμου τη δυνατότητα ανάπτυξης της αυτοπεποίθησης. Συχνά όμως συμβαίνει πολλά παιδιά να έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση με αποτέλεσμα αυτό να είναι εμπόδιο στην διαμόρφωση της προσωπικότητας τους, στην δημιουργία σχέσεων, και στη γρήγορη διαδικασία μάθησης.

Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του παιδιού με χαμηλή αυτοεκτίμηση:

·Ένα παιδί με χαμηλή αυτοεκτίμηση μπορεί να μη θέλει να δοκιμάσει νέα πράγματα.

·Αναφέρεται συχνά στον εαυτό του με αρνητικούς χαρακτηρισμούς ή μειώνει τα θετικά του στοιχεία.

·Εστιάζει την αρνητική διάθεση των άλλων, ακόμα και αν αυτή δεν σχετίζεται με τη δική του συμπεριφορά.

·Δε δέχεται την κριτική από τους άλλους, ακόμα και όταν είναι εποικοδομητική, επειδή τους δημιουργεί δυσβάσταχτο άγχος.

·Ασκεί όμως σκληρή κριτική στους άλλους.

·Στο σχολείο η επίδοση και η συμμετοχή του δεν ανταποκρίνονται στις δυνατότητές του.

·Έχει δυσκολία στη δημιουργία φιλίας ή παρέας και συχνά βιώνει απόρριψη από τους συνομήλικους.

·Παρόλα αυτά, συναισθηματικά επηρεάζεται πολύ από τα αρνητικά σχόλια των άλλων.

·Στενοχωριέται επίσης υπερβολικά από τις αποτυχίες του.

·Γι' αυτό τα παιδιά με χαμηλή αυτοεκτίμηση είναι ιδιαίτερα επιρρεπής στο άγχος και στην κατάθλιψη.

·Είναι ευάλωτο σε κακές επιρροές και πρότυπα.

·Μπορεί ακόμα και να υιοθετήσει αντικοινωνικές ή παρεμβατικές συμπεριφορές.

Αντίστοιχα, τι κερδίζει ένα παιδί με υψηλή αυτοεκτίμηση:

·Γίνεται σταδιακά όλο και πιο αυτόνομο, στο δρόμο προς την ενηλικίωση.

·Παίρνει πρωτοβουλίες και δεν φοβάται να δοκιμάσει τις δυνατότητές του σε νέες δραστηριότητες.

·Έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του και δεν αποθαρρύνεται εύκολα.

·Αναλαμβάνει ευθύνες που του αναλογούν, γίνεται υπεύθυνο.

·Αντιμετωπίζει αποτελεσματικά την ψυχολογική πίεση που μπορεί να υποστεί από (συνομήλικους, τις απαιτήσεις της σχολικής ζωής, τραυματικά γεγονότα κλπ).

·Διαχειρίζεται τα αρνητικά συναισθήματα (π.χ. άγχος, θλίψη, θυμός).

·Μαθαίνει όχι μόνο να παίρνει, αλλά και να δίνει θετικά συναισθήματα και να παρέχει βοήθεια και υποστήριξη στους συνανθρώπους του.

Πως μπορεί ένας γονιός να βοηθήσει να ενισχυθεί η αυτοεκτίμηση του παιδιού του:

·Προσέχετε τι λέτε. Τα παιδιά είναι πολύ ευαίσθητα στα λόγια των γονιών. Θυμηθείτε να επαινείτε το παιδί σας όχι μόνο για τις επιτυχίες του, αλλά και για την προσπάθεια του να είστε ειλικρινείς.

·Δώστε το καλό παράδειγμα. Αν είστε υπερβολικά σκληροί με τον εαυτό σας και απαισιόδοξοι όσον αφορά τις ικανότητες και τις αδυναμίες σας, το παιδί θα σας αντιγράψει. Καλλιεργείστε την αυτοεκτίμηση σας και το παιδί σας θα σας αντιγράψει. Καλλιεργείστε την αυτοεκτίμηση σας και το παιδί σας θα έχει ένα σπουδαίο πρότυπο να ακολουθήσει.

·Δημιουργήστε ένα ασφαλές οικογενειακό περιβάλλον. Ένα παιδί που δεν αισθάνεται ασφαλές ή δέχεται αρνητικές συμπεριφορές και σχόλια θα υποφέρει από αισθήματα χαμηλής αυτοεκτίμησης. Θυμηθείτε ότι πρέπει να σέβεστε το παιδί σας.

·Να είστε αυθόρμητοι και τρυφεροί με το παιδί. Η αγάπη σας θα ενισχύσει πάρα πολύ την αυτοεκτίμηση του παιδιού. Εκδηλώστε την αγάπη σας με αγκαλιές και χάδια.

·Αν υποψιάζεστε ότι το παιδί σας έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση, ζητήστε βοήθεια από ειδικό. Με λίγη βοήθεια, κάθε παιδί μπορεί να αναπτύξει υγιή αυτοεκτίμηση και να έχει μια πιο ευτυχισμένη και ολοκληρωμένη ζωή

Οι μαθησιακές δυσκολίες είναι ένας όρος που αναφέρεται σε μια ομάδα διαταραχών οι οποίες δημιουργούν σημαντικές δυσκολίες στην απόκτηση ή στη χρήση της ομιλίας, της ανάγνωσης, της γραφής, του συλλογισμού η της μαθηματικής σκέψης.

Γενικά χαρακτηριστικά μαθητών με μαθησιακές δυσκολίες

·Οι μαθητές με μαθησιακές δυσκολίες εμφανίζουν ανώριμη συμπεριφορά και ανοργάνωτη συμπεριφορά. Η έλλειψη οργάνωσης είναι εμφανής ακόμη και στη σχολική τους τσάντα ,στο δωμάτιο τους, στα παιχνίδια τους ,στο τρόπο που μελετούν τα μαθήματα τους.

·Δυσκολεύονται στην επιλογή στην ,στην ταξινόμηση, στην αποθήκευση και γενικά στην οργάνωση των πληροφοριών που δέχονται στα διάφορα αρχεία του μυαλού τους.

·Δυσκολεύονται να ακολουθήσουν περίπλοκές οδηγίες.

·Αποδιοργανώνονται όταν βρίσκονται σε ατμόσφαιρα άγχους και έντασης.

·Δείχνουν απογοητευμένοι, χωρίς διάθεση για σχολική εργασία γι αυτό και η εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους είναι πολύ κακή.

·Δυσκολεύεται στην ορθογραφία(ενώ ξέρει τα γράφει λάθος).

·Δυσκολεύονται ιδιαίτερα με τις αλληλουχίες, δυσκολεύονται να μάθουν τις μέρες τις εβδομάδας, τους μήνες, τις εποχές του χρόνου.

·Δυσκολεύονται ιδιαίτερα όταν αντιγράφουν από τον πίνακα, ή γράφουν καθ υπαγόρευση

·Χαρακτηρίζονται από περιορισμένη συγκέντρωση προσοχής και κουράζονται πιο εύκολα από τους συμμαθητές τους.

·Κρατάνε το μολύβι πολύ σφιχτά ή με λάθος τρόπο, με αποτέλεσμα το χέρι τους να κουράζεται γρήγορα.

Πρέπει να ληφθεί όμως υπόψη ότι οι δυσκολίες μάθησης δεν αφορούν μόνο τις ικανότητες του παιδιού αλλά εμπλέκουν και τους παράγοντες οικογένεια και το ευρύτερο σχολικό και κοινωνικό πλαίσιο. Μέσα στα πλαίσια αυτά ζει, κινείται εξελίσσεται και καλείται να λειτουργήσει το παιδί. Η άμεση ευαισθητοποίηση του σχολειού και της οικογένειαs αποτελεί βασική προϋπόθεση για την έγκαιρη διάγνωση και την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση των δυσκολιών μάθησης του παιδιού.

Το παιδί χρησιμοποιεί την επιθετική συμπεριφορά για την επίτευξης κάποιας επιθυμίας του. Ο θυμός, η οργή, η επιθετικότητα είναι μια από τις πιο συνηθισμένες αντιδράσεις της παιδικής ηλικίας.

Η επιθετική συμπεριφορά παρατηρείται πολύ συχνά κατά την διάρκεια της ημέρας σε ένα σχολικό περιβάλλον και αντίθετα με το τι πιστεύαμε μέχρι σήμερα ισχύει τόσο για τα αγόρια όσο και για τα κορίτσια.

Η επιθετικότητα κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας λαμβάνει διάφορες μορφές ανάλογα με την ηλικία του και το χαρακτήρα του παιδιού.

Γενικά χαρακτηριστικά μαθητών με μαθησιακές δυσκολίες

Εκρήξεις οργής, κλαίει έντονα, χτυπιέται στο πάτωμα δαγκώνεται, και η επιθετικότητα εδώ δεν κατευθύνεται σε κάποιο άλλο πρόσωπο, αλλά είναι αυτοκαταστροφικές στρέφεται κυρίως στον εαυτό του.

Κατά το δεύτερο και τρίτο έτος τα παιδιά μπορούν να στρέψουν την επιθετικότητα τους κατά των γονιών τους, ενώ κατά το τρίτο έτος κατά των αδελφών τους, των φίλων και των συμμαθητών τους. Στα πλαίσια μιας τέτοιας συμπεριφοράς τα παιδιά μπορούν να πετάνε ή να σπάνε διάφορα αντικείμενα να κλωτσάνε, να σπρώχνουν, να αρπάζουνε δυνατά με τα χέρια να απειλούν.

Τι κρύβεται πίσω από την επιθετικότητα.

Πρόκειται για πράξη και σχετίζεται με σκέψεις, σωματικές αλλαγές και άγχος, το συναίσθημα που κρύβεται πίσω από την επιθετικότητα είναι ο θυμός. Ο θυμός είναι δευτερογενές συναίσθημα δηλαδή κάποια άλλα συναισθήματα τον έχουν προκαλέσει. Αυτά συνήθως είναι:

Ο φόβος και η απογοήτευση.

Φόβος για αποτυχία.

Φόβος ότι δεν το αποδέχονται όπως είναι.

Φόβος ότι δεν αξίζει, ότι δεν θα τα καταφέρνει.

Το αποτέλεσμα είναι:

Χαμηλή αυτοεκτίμηση ,συναισθήματα αναξιότητας, οπότε αποσύρεται κάθεται σε μία γωνιά. Δεν συμμετέχει καθόλου στο μάθημα γιατί φοβάται ότι θα κάνει λάθος. Κλείνεται στον εαυτό του και δεν επικοινωνεί με κανέναν.

Οι παράγοντες που συντελούν στην επιθετική συμπεριφορά μπορεί να είναι:

·Οι υπερβολικά αυστηροί γονείς: οι οποίοι τιμωρούν συχνά το παιδί ανάλογα με τη δική τους συναισθηματική κατάσταση και δεν αφήνουν περιθώρια συναισθηματικής αντίδρασης και έκφρασης από μέρος του παιδιού.

·Οι υπερβολικές στερήσεις και απαγορεύσεις που τους επιβάλλονται συνεχή <<μη>> και <<όχι>> μπορεί να φέρουν απογοητεύσεις στα παιδιά, ιδίως όταν νιώσουν ότι δεν μπορούν να εκπληρώσουν μια επιθυμία τους.

·Οι υπερβολικά παραχωρητικοί γονείς που δεν θέτουν όρια και κανόνες πειθαρχίας, η τήρηση κάποιων κανόνων είναι απαραίτητη και θα οδηγήσει το παιδί στην πειθαρχία χωρίς να χρειαστούν αυστηρές τιμωρίες.

·Επίσης η παρακολούθηση βίαιων προγραμμάτων, στην τηλεόραση επηρεάζει σημαντικά την εμφάνιση επιθετικής συμπεριφοράς, αλλά και κινούμενα σχέδια και άλλες εκπομπές που είναι όλο φωνές, απειλές, και σωματική βία. Προσπαθήστε να ελέγξτε τι βλέπει στην τηλεόραση.

·Είναι σημαντικό οι γονείς να μην το συγκρίνουν με άλλα παιδιά και να το υποτιμούν, αλλά να ενθαρρύνουν και να ανταμείβουν την καλή συμπεριφορά.

·Οι δυσκολίες της ζωής: Όταν τα παιδιά αγωνίζονται σκληρά να επιτύχουν στο σχολείο, είτε από εσωτερική παρόρμηση, είτε από την πίεση των γονιών τους, χωρίς όμως να τα καταφέρουν, τότε απογοητεύονται. Η απογοήτευση μετατρέπεται σε μερικά παιδιά σε ανυπακοή και επιθετικότητα.

Πότε η επιθετικότητα του παιδιού εξελίσσεται σε μεγάλο πρόβλημα

·Αν αντιδρά επιθετικά με υπερβολικό τρόπο σε κάθε περίπτωση.

·Όταν στην συμπεριφορά υπάρχουν έντονα στοιχεία φθόνου και εχθρότητας.

·Εάν διαρκεί καιρό μια επιθετική συμπεριφορά, ή εάν εμφανίζεται σε μικρά τακτά διαστήματα.

Θα αναφέρουμε μερικές τεχνικές για την αντιμετώπιση της παιδικής επιθετικότητας όταν εμφανιστεί:

·Να δεχτείτε ότι η επιθετικότητα είναι μια φυσιολογική αντίδραση του παιδιού.

·Να παρατηρήσετε σε ποιες περιπτώσεις αντιδρά επιθετικά.

·Να το βοηθήσετε ώστε σταδιακά να αποκτήσει όρια και αυτοέλεγχο.

·Να αποφύγετε τη σωματική τιμωρία.

·Να του αναθέτετε πρωτοβουλίες.

·Να αναγνωρίζεται την προσπάθεια του, να επαινείτε και να ενισχύεται τη συνεργατική συμπεριφορά, ενώ αντίθετα να αγνοείτε τις αρνητικές πράξεις.

Μη φοβάστε να ζητήσετε τη βοήθεια του ειδικού.

Είναι μερικές φορές που η αντιμετώπιση της επιθετικότητας ενός παιδιού απαιτεί κάτι παραπάνω από ότι ο γονιός μπορεί να προσφέρει. Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι σημαντικό να ζητάμε τη βοήθεια του ειδικού, ο οποίος θα μας δείξει τη σωστή κατεύθυνση για να βρούμε τη σωστή λύση για εμάς και το παιδί μας.